Sikorki
MODRASZKA Cyanistes caeruleus
![](https://krzysztofoty.pl/wp-content/uploads/2022/03/DSC_2961_2022-03-05-09.21.45_6.3_500-mm_1-1250-s_2500-768x1024.jpg)
Białowieskie modraszki mają ściśle sprecyzowane wymagania dotyczące tego, jak powinna wyglądać idealna dziupla. Pomimo dostępności wielu naturalnych zagłębień w drzewach większość z nich nie zostaje zasiedlona przez modraszki. One zaś wybierają wyłącznie te, które spełniają wszystkie warunki. Wejście musi być ciasne i wąskie (jego długość jest dwa—trzy razy większa niż szerokość), a sama dziupla bardzo głęboka. W ekstremalnym przypadku wejście do zasiedlonej przez modraszki dziupli miało szerokość zaledwie 2,5 centymetra (to tyle, ile szerokość mojego kciuka u podstawy), a długość aż 40 centymetrów (to długość mojego przedramienia). Rekordzistka wybrała dziuplę o szerokości końca mojego palca wskazującego, czyli 1,5 centymetra, co nie okazało się zbyt dobrym wyborem, gdyż ciągłe wchodzenie i wychodzenie w czasie karmienia młodych spowodowało u niej obrażenia skóry na wysokości mostka.
Dlaczego modraszki wciskają się w tak małe otwory i zasiedlają tak niewielkie dziuple? Odpowiedź jest stosunkowo prosta: w ten sposób chronią się przed drapieżnikami. Mimo dokładnego wybierania dziupli każdego roku około 80% lęgów modraszek w Puszczy zostaje zrabowane przez drapieżniki. Średnio co czwarta napaść kończy się także śmiercią dorosłego ptaka przebywającego akurat w gnieździe. Najmniej bezpieczne są dziuple powstałe na skutek wypróchnienia sęków — o szerszym wejściu, z większą powierzchnią dna, położone wyżej nad ziemią. Dlatego z punktu widzenia modraszek warto wciskać się w jak najmniejsze, najwęższe i najgłębsze szczeliny, gdyż to daje szanse na przeżycie zarówno rodzicom, jak i pisklętom.
![](https://krzysztofoty.pl/wp-content/uploads/2022/03/DSC_3030_2022-03-05-09.29.32_5.6_500-mm_1-2000-s_6400-1024x684.jpg)
Adam Zbyryt, Adam Wajrak “Ptaki Puszczy Białowieskiej”